zondag, februari 10, 2013
Stilletjes keek 't kleine gekwetste meisje vanuit haar koude innerlijke cel naar buiten toe. Naar een voor haar heel enge bittere wereld, vol nijd en jaloezie. Ietwat gelaten bang in hart naar al die vreemde waarden. Zichzelf straffend voor 't verleden, niet bij machte anders opnieuw weer echt te leven.
Maar ook naar ginds, dat ene naar 't huppelende ding dat frank en vrij zich amuseerde op de grasvlakte voor haar daar heel benee. Te midden van een tapijt van bloemen, ergens ver van haar maar ook weer zo nabij. Een ezel lelijk als de nacht maar toch vol glinster als geen ander.
'n Hart zo stralend, meer helder dan de mooiste ster. Hoe vaak zag ze hem toch olijk springen. Hoe zeer verlangde zij om op rug van 't olijk ding haar eigen vrijheid weer te maken. Weg van dit alles, weg van tranendal.
Helaas tralies van emoties als kabels dik rond haar. Te dik nog om die gekkerd toe te laten haar tralie te verslaan. Haar heel even mee te schaken mee naar 't verre gindse die einder nog achter dat betoverende bos. Weg die enge vreemde wereld vol gevaren. Verziekt van jakhals en verderf. Azend enkel en alleen op nog hoger kwets gevoel.
Uren twijfelt nu dat meisje verzonken in haar cel. Hoop en wens vertrouwen vechtend om te gaan. Doch is dat verre ginds een betere wereld? Is daar ginds een andere pracht een ander goed bestaan? Verder dan dit leven verder dan dit leed.
Het kleine meisje gluurt weer naar beneden. Kijkt naar 't ezeltje huppelend als een gek. Maar net op dat moment staat die ezel plots bevreemdend stil. Hij schudt, hij draait zijn kop naar boven. Kijkt schelms en met 'n warme blik. Enkele seconden kruisen ogen diep elkanders wens en plots daar dringt 't tot haar door. Achter die zachte gekke blik dat karaktersterk gelaat. Daar ligt het antwoord op de vraag waarnaar zei reeds al zolang zocht. Een antwoord op haar eigen leed, haar innerlijk en diep verdriet. Een antwoord vele malen simpel, simpeler dan ze dacht. Geen antwoord enkel over kommer, neen veel meer dan ze ergens had verhoopt.
Het is gevoel van warm in kracht tot innig weten… Die blik, dat sterk gelaat dat vormt een glinster, een flonker die zich tot haar richt. Zich nestelt bij haar bange meisje in dat kleine broze hart. Het opwarmt en vertroetelt. Een kleine sprankel die de kilte om haar heen doet smelten. Weg met het verleden, weg met dat venijn. Het doet haar nu beseffen daar is weer een hand. Ditmaal een hand die ze stilletjes kan nemen, heel zachtjes in haar hand. Geen angst voor zwepende slagen maar een hand met goed gevoel. Een warme steun voor 't leven, een lach, een traan, nu weer een doel. Geen jakhals, zot van daden maar een steun die naast haar staat in al dit lijden. Een hand die mee zal gaan. Verder dan dit bos en verder van de gekte naar 'n ander, naar 'n warmer oord. Een plaats voor haar verlangens, een plaats voor haar gevoel waar het kleine meisje weer mag spelen. Ongedwongen olijk en zo vrij. Geen tralies meer voor 't leven. Geen plaats meer voor die angst. Rijdend op de rug van dat zalig gekke dier zal zij weer zingen, vrij van alle zorg en angsten om haar heen. Vrij om 't leven weer her in te delen. Ditmaal haar eigen keuzes, naar eigen charme herinnering, naar eigenwaarde, trots en vrijheid. Een lieve warmte als een ware koestering.
Uit : Vechten voor je geluk, Barts
1 reacties, klik hier om een reactie te plaatsen:
Mooi
Een reactie posten