maandag, februari 11, 2013
De bron van liefde die je tuin soms van water voorziet wanneer je zit te huilen om degene die jou verliet. Laat je emoties hun gang gaan, want geen water is zo zuiver dan die kostbare druppels water die uit je ogen vloeien.
Het doet zo pijn om te weten dat jij + ik = wij, niet meer zijn. Ben ik dan echt
helemaal uit je gedachten verdwenen? Mijn liefde was voor jou als vuur dat
water overleefde, mijn ogen hadden jou nog nooit belogen, toen ik zei ik hou
van jou.
Gelukkig gaat niets verloren, onze afgegeven
liefdestrillingen blijven voor eeuwig in mijn hart zweven. Ik loop nu aan de
kant van de weg, waar wij ooit samen in het midden liepen te dansen en te
springen van plezier. Wij konden lachen om de kleinste dingen die ons
omringden, jouw ogen zochten naar mij, opdat
ik in jouw ogen kon kijken, om samen ons geluk te
kunnen delen.
Mijn liefde die ik had was zo echt oprecht uit het
diepste van mijn hart, je was mijn ganse zijn. Ik liep al in de wolken als ik
jouw naam hoorde weerklinken in mijn hart.
Jij bent nog altijd de inhoud van mijn dromen, hoop
je ooit in het leven nog tegen te mogen komen. Ik zou je terug beminnen en nog
vele leuke dingen met jou verzinnen, soms verlies ik jou in mijn dromen. Het is
als een echo uit het verleden, de onvoltooide verleden tijd maakte een einde in
het heden.
Zo ben je langzaam uit mijn herinneringen
weggegleden, kom ik zo terug naar de tegenwoordelijke werkelijkheid. En daar
ben je nu niet meer in terug te vinden, mijn gevoel is nu zinloos, gevangen in
mijn lichaam, met in mijn hart “een liefde zonder naam”.
Geschreven door William († 2013).
0 reacties, klik hier om een reactie te plaatsen:
Een reactie posten