maandag, september 26, 2011
 |
| Foto van Isabelle Lesceauwaet |
We moeten troost zoeken bij elkaar, de dood is niets speciaals, het is gewoon het einde van het eerste levensverhaal. Mama, ik draag een stukje van jou in mij en overal waar ik zal zijn, ben jij erbij. Wat je ons hebt gegeven, was zo puur en spontaan, al eens een lach en een traan maar wij waren er voor elkaar. Jouw zo plotse heengaan geeft ons tranen in onze ogen, ze zijn als een regenboog in ons hart. Ze vormen samen een prachtig kleurenspel, net als een zonlicht in een glas alsof het een wonder was. Warm waren jouw vleugels die ons omarmden, wij hoeven niet bang te zijn. Zolang de zon schijnt, zal je ons blijven verwarmen. 's Nachts als de sterren ontwaken en hun liefde stralen, voelen wij jou diep in ons hart over ons waken. Voor ons leef je nu verder in ieder sprankje zonnestraal, in iedere druppel regen. Ik weet dat ik het veel herhaal, maar je bent nu voor ons een engel die ons gaat begeleiden in ons toekomstig levensverhaal. Kinderen en kleinkinderen, huil maar niet om mij, ik ben niet echt dood. Het is de heimwee die ik achter laat, dood ben je pas als jij mij vergeten bent. Het heden van mij is nu afgesneden, dat was een band waarmee wij waren verweven. Geloof in de onzichtbare wereld, het ons alles ziende, maar het wetende van het hiernamaals. Voel mij nu als vrede vleiende wind van energie, voelend de tere liefde, voelend je bent mijn kind. Er is veel meer tussen hemel en aarde, helend helpend groot zijn waarde, geloof in de ziel en wij zijn nimmer alleen.
