Yanga Spirit

Foto : Walter Stroef

  DE MOLEN.
Waar vroeger ieder dorpje haast een windmolen had, ziet men hier en daar nog een oude glorie opduiken, een idyllische gedachte oproepend van vervlogen tijden.
Op het ritme van de wind dansten de wieken op hun zoemend gezang. De molen opgang brengen was een kunst. In een vliegende wind was de molen verloren en de molenaar verplicht zijn dagtaak te verdagen naar kalmer weer.
Als de wieken stilaan draaien en het raderwerk spookt en grolt, is voor de oude man het gevaarte opgang. Ontsporen zal hij  niet, de krachtmeting met de natuurelementen kan de constructie en zijn ondervinding, wel aan. Het knarsend lied bij volle snelheid, laat de molenaar een ogenblik dromen. Helaas van korte duur, de grillen van de wind, zo onvoorspelbaar, zo'n onzichtbare kracht, kan hij nauwelijks vertrouwen. De reuze tandwielen janken en gieren en brengen de enorme molenstenen in een draaiende wals. De kapitein op zijn schip doorklieft het luchtruim, een spel spelend met de wind.
Blindelings, als een wit bewierrookte geest, waadt hij tussen dikke koorden en halsbrekende tandwielen, blindelings op het dek. De oude molenaar hoort het niet. Gewoon zijn werk telt, speels en op het ritme van de kreunende molenstenen. Hoe meer hij maalt, hoe meer het witte goud hem insluit en omtovert in een zwevende esoterische energie. Zijn gevaarlijk werk dirigeert hij als een kunstenaar. Volle zakken graan vliegen gehalst, als jonge veulens, door een openklappend luik. De molenbaar doet alles alleen. Hij kan het, vader deed het ook.
Het hels lawaai, bevrucht door nieuwe tarwe, speelt als een krachtig lied over zoete toekomst broden, waar een naarstige bakker zijn hart en ziel voor verkoopt.
De kapitein is nu alleen. Hij leeft, naast de molen ronkt een oude dieselmotor zijn leven weg. Tijd om te piekeren heeft hij niet. Alle aandacht voor zijn witte schepping, een waterval van  dwarrelend stof,  zacht als dons. Zijn dagtaak zir erop. Hij is tevreden. 's Avonds, bij het mijmeren naast zijn houtvuur, reflecteert hij de vervlogen dag.  In de verte hoort hij nog de zich aan elkaar vastklampende  stenen. Zij moeten opnieuw gekapt worden, dat kan hij niet. Zo regelt hij zijn werk. Veel nadenken hoeft hij niet, hij kent zijn vak en dat is goed.
Plots, op een avond, hij had een droom. Vanaf zijn erf zag hij aan de einder honderden witte molens opduiken. Hij kon het niet geloven. Zo'n gigantische wieken had hij nimmer gezien. Een molenhuis hadden ze niet, maar wel een stevige ladder binnenin. Hun zoevend geluid, fel door de wind, maakten hem euforisch.
Stilaan bereikte hij een diepe slaap, meegedreven door het ritme van de witte wieken, die hem de toekomst wuifden en een laatste vaarwel.                                                                                                                                                             (Walter Stroef)

Anoniem zei

De sterken zijn het die door hun tranen heen lachen, hun eigen zorgen verbloemen en anderen vreugde brengen. Daar slagen jullie zeker in......Diane V.

Anoniem zei

Collaert F. : Je woorden die je gebruikt zijn zo prachtig als je mooie beelden dat je maakt, heb juist jou blog bezocht Yanga ARTS ( super daar jou kunst en hier jou schrijf talenten). Ook de andere teksten hier op het blog zijn super goed, een prachtig geheel.