maandag, mei 06, 2013
toch moeten we terugkeren naar de bron van ons bestaan: liefde.
Wat is er mooier op aarde dan de bezorgdheid van een moeder voor haar kind.
Of zonder woorden, de warmte uitstralen naar je evenmens.
De gedachten spelen op het ritme van de stilte en geven een gewaarwording van goedheid en
ongedwongen geluk.
Om liefde te kunnen geven in een leven vol rumoer, waar geen tijd meer is, waar alleen verwoestbare drukte heerst, en de mens bedreigd wordt door angst en onverschilligheid.
Om liefde te kunnen krijgen in de chaos van het leven, volstaat een klein gebaar.
Streel even over mijn hand.
Het geeft een gewaarwording, een vredig gevoel, dat een mens zo verheugt.
Het doet ons smachten naar een moment waar geen woorden nodig zijn.
Nu de kring van de eenzaamheid groter wordt,
schrijden we langzaam verder naar een andere dimensie.
Na ieder dal ligt een nieuwe heuvel en dreigt de hemel u te verlaten.
Is er dan toch geen engel die mij leidt?
Wordt een eenvoudig gebed nog verhoord?
Hier kunnen we alleen maar hopen, terwijl verdriet onze honger naar geluk, verdrijft.
We zijn gereed en kijken moeizaam naar de verlangende hemel.
Maar de 'Weg' is voor ons nog verborgen.
Velen vinden hem niet en nemen het pad, bezaaid met scherpe doornen.
Wees nu even stil en luister naar de boodschap, die opwelt uit het diepste van uw bestaan.
Eens zullen we moeten luisteren, de beker is niet half geledigd.
Terwijl we ons verdriet verdringen en luide muziek onze honger verdrijft, moeten we kwelling en tegenslagen maar verdragen.
De wereld draait immer verder. De dag wordt weer eens opgeslorpt door de nacht
Dan rijdt een eindeloze trein heen naar een horizon, waar alleen de dood ons de 'Weg' zal wijzen naar het 'Beloofde Land'.
